που οδηγούσε η πρόθεσή μου
θα προχωρούσα κι άλλο
αν δεν πεταγόταν αίφνης μπροστά μου
μια βαθμοφόρος ορατότης
με πηλήκιο και γαλόνια πάχνης
να φράζει του θάρρους μου το δρόμο
ρίχνοντας το φακό της
πάνω στην απαγόρευση
μια πλαστική κορδέλα
με ασπροκόκκινες ραβδώσεις
σαν αυτές που κλείνουν το δρόμο
επειδή ανασκάπτονται διάφοροι λόγοι
ή γιατί διεπράχθη φόνος
και τώρα ανακρίνεται το πτώμα
με αποτέλεσμα συχνό
να παίρνεις άλλο δρόμο.
Φρουρός της απαγόρευσης ολόγυρα κανείς, ψυχή.
Ελεύθερη τελείως η παράβαση.
Και τώρα ξύπνια όσο ποτέ
καθισμένη εδώ
πάνω στη μαλακιά του μισοσκόταδου
επιείκεια
αναρωτιέμαι ένοχα
τί άραγε φοβήθηκα
γιατί δεν αγνόησα το φραγμό
να προχωρήσω κι άλλο
ελεύθερη αφού δε μ' έβλεπε κανείς
κι αφού προπάντων γνώριζα καλά
πως ναι μεν όνειρο δεν είναι οι φραγμοί
μα όνειρο πανεύκολο πως είναι να τους σπάσεις.
Κική Δημουλά
No comments:
Post a Comment