Βάσω Κατράκη - Μοναξιά

Καλοκαιρία

Ήταν καλοκαίρι. Πρωί.
Είχα μόλις ανοίξει τα μάτια
στον στενό καναπέ
που γινόταν από ανάγκη κρεβάτι.
Κάποιος χτυπούσε την πόρτα μας
και ήταν τα κύματα ευτυχίας
που με κατέκλυζαν.
Θυμάσαι;

Μ.Μ.

JMW Turner - Snow Storm

Ερωτικός λόγος (Ε΄)

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που έχει τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να' ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε και ανάθρεψε ο λωτός;
Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνονται τ' ανοιχτά
τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαθύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Γ. Σεφέρης

Egon Schiele, Donna Seduta

Οι ψυχές των γερόντων

Μες στα παλιά τα σώματά των τα φθαρμένα
κάθονται των γερόντων οι ψυχές.
Τι θλιβερές που είναι οι πτωχές
και πως βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε.
Πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνε
οι σαστισμένες κι αντιφατικές
ψυχές, που κάθονται -κωμικοτραγικές-
μες στα παλιά των τα πετσιά τ' αφανισμένα.

Κ. Π. Καβάφης

Μελωδικές συγχορδίες

Μελωδικές συγχορδίες που σπαν' τη σιωπή
η φωνή σου
ξυπνά χειμωνιάτικα κύματα.

κι αν το πλοίο ανέμελα κολυμπά στον αφρό
με τα φώτα να πλέκουν χορούς
στο σκοτάδι
απ'τα μέρη το πιο ζωτικό σε ναυάγιο χάθηκε
σε απύθμενα βάθη
η σκουριά ήδη μάρανε την ωραία του όψη
τα ψάρια αγωνίζονται για το εσωτερικό
μα η ουσία σκορπίστηκε σε μυριάδες σταγόνες
που την πλώρη χαϊδεύουν
και φιλούν το νερό.

Μ.Μ.

The tempest

Oscar Kokoschka

Photo: Irving Penn

Η φυγή

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Γ. Σεφέρης