Η κουκίδα....

Photo :Alfred Eisenstaedt

Ανοησία θα πεις...
Να περνάς τα χρόνια σου
κοιτάζοντας την κουκίδα του στον ουρανό
βάζοντας κάθε μέρα στοίχημα πως μεγαλώνει,
και κάθε φορά
να το χάνεις.

Μ.Μ.

Λοιπόν; Τι σημασία έχουν πια όλα αυτά!
Τόσα λόγια, τόσα ονειρα, τόσοι δρόμοι (για να πας που;)
Συχνά μισήσαμε ως το θάνατο ή άλλοτε αγαπήσαμε ως
τον εξαγνισμό
η περηφάνια μας έκανε, καμιά φορά, να κλάψουμε,
ο εγωισμός πολλά να στερηθούμε,
ο φόβος μήπως αποτύχουμε,
η αίσθηση του ανεκπλήρωτου όταν είχαμε πετύχει,
φιλοδοξίες, τύψεις, γενναιότητες,
που σαν μεγεθυντικοί φακοί μεγάλωναν ως το άπειρο
τον ελάχιστο ευατό μας....
Και δεν είδαμε τίποτα απ'τον απέραντο κόσμο!

Τάσος Λειβαδίτης

Photo: David Alan Harvey

Στο λεωφορείο...

Σήμερα το πρωί άκουσα την καρδιά
του διπλανού μου στο λεωφορείο,
τυχαία το χέρι μου ακούμπησε στο στήθος του
κι αισθάνθηκα φευγαλέα τον ασταμάτητο παλμό.
Συγκινήθηκα στιγμιαία,
νιώθοντας πάλι άνθρωπος
μέσα στο κλουβί με τους τρελούς
και δειλά χαμογέλασα
στον συνάνθρωπό μου.

Κι εκείνος, κατακλισμένος
καθώς φαίνεται από ανθρωπιστικά συναισθήματα,
άνοιξε το γερασμένο χέρι του
και με άνεση χούφτωσε το δεξί μου κωλομέρι.

Μ.Μ

Photo: Trent Parke

Ο Ταχυδρόμος

Κάθε πρωί οπού ξυπνώ
τρέχω στην πόρτα και κοιτώ
Τρίτη Κυριακή Δευτέρα
κι άλλη μια χαμένη μέρα
Πάνε κι έρχονται ολοένα
τα βαπόρια και τα τρένα
Ταχυδρόμε ανάθεμα σε
μόνο εμένα δε θυμάσαι
Πιάνει ο κόσμος περιστέρια
κι εγώ μένω μ' άδεια χέρια

- Γράμμα τέτοιο δε λαβαίνεις
άδικα μην περιμένεις
Δεν σου το 'χουνε γραμμένο
κι αν σου το 'χουν πάει αλλού
Άλλος μένει εκεί που μένεις
και το δίνουνε αυτουνού
Ίσως να 'ναι και σταλμένο
σ' άνθρωπο του φεγγαριού
Ή και παραπεταμένο
σε μιαν άκρη τ' ουρανού.

Ο.Ελύτης

J.Koudelka

Εφυγες...

Συνεφιάζει χαμηλά,
όπου να΄ναι παέι να βρέξει
κι ένας ίσκιος μου μιλά,
μοναχά μια λέξη.

Έφυγες και τα πουλιά,
τα πουλια, φύγαν μαζί σου.
Τα παλιά μας τα φιλιά
σε καλούν, θυμήσου...

Το παράθυρο κλειστό
απομένει ακόμα,
σιωπηλό αναφιλητό
στης ερημιάς το στόμα.

Γ.Ρίτσος

Μικρά λοιπόν...

"Μικρά λοιπόν", θα μου πεις...
Μα μου΄γραψε κάποτε άνθρωπος σοβαρός,
χαρίζοντάς μου κάτιτις στα εφηβικά μου χρόνια,
πως "τα μικρά δίνουν καμιά φορά περισσότερη χαρά"
- και δεν είχε άδικο...
"Κι εκλεκτή συγκίνηση", τολμώ πια να προσθέσω!

Έλενα Στριγγάρη